Ο άνθρωπος του δυτικού κόσμο τείνει προς κάτι παράλογο, νομίζει πως υπάρχει αποκομμένος από τον όλον, από την ιδιά την φύση. Ζώντας σε σπίτι κλουβιά και σε πόλεις τσιμεντουπόλεις. Με κτίρια να προσπαθήσουν να αγγίξουν τον ουρανό προσπαθόντας με έναν αρρωστημένο τρόπο να αναδεικνύξουν την υπερτεροτητα τους, ενάντια της φύσης. Αλαζονικά κείτονται οι δημιουργίες του υλικού κόσμου.
Όμως ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και δεν μπορεί να υπάρξει δίχως αυτή.
Αντιλαμβάνοντας την ολότητα της ύπαρξης σου κατανοείς ότι ναι μεν είσαι στον ίδιο κόσμο με τον γείτονα που αντιπαθείς ή με τον πολιτικό που μισείς και θεωρείς υπαίτιο της καταστροφής σου αλλά είσαι και μέρος της φύσης.
Της θάλασσας που με τα κύματα της η ενέργεια θεριεύει, των δέντρων και της χλόης και του σύμπαντος που όλα μαζί μπορούν να υλοποιήσουν την κάθε επιθυμία σου.
Εάν θέλεις κάτι πραγματικά όλο το συμπάν θα συνωμοτήσει να το έχεις μας λέει ο Καστανιέτα. Γιατί όλο το συμπάν είσαι εσύ και εσύ είσαι το σύμπαν …..