Όταν το μυαλό φτιάχνει αριστουργήματα για να αποφύγει την πράξη
Δεν είναι πάντα η τεμπελιά που σε κρατά πίσω.
Ούτε ο φόβος.
Ούτε η έλλειψη χρόνου.
Είναι κάτι πιο ύπουλο.
Η σκέψη.
Όχι η ουσιαστική – η υπερβολική.
Αυτή που δεν φωτίζει.
Αυτή που θολώνει.
Η παγίδα της υπερανάλυσης
Σκέφτεσαι τα πάντα:
Τι μπορεί να πάει στραβά.
Τι λέει ο κόσμος.
Αν είναι η σωστή στιγμή.
Αν είσαι αρκετά έτοιμος.
Αν…
Αν…
Αν…
Και κάπως έτσι, δεν κάνεις τίποτα.
Σαν τον Άμλετ — παγιδευμένος στη σκέψη του.
Ο Σωκράτης έλεγε:
«Ο ανεξέταστος βίος δεν είναι άξιος να βιωθεί.»
Αλλά δεν είπε ποτέ: «Εξέταζε εσαεί χωρίς να πράττεις.»
Η σκέψη ως άλλοθι της αδράνειας
Η σκέψη γίνεται μάσκα:
Φαίνεται παραγωγική. Φαίνεται σοφή.
Αλλά στην ουσία είναι αναβλητική.
Το μυαλό στήνει παγίδες:
— «Θα το κάνω όταν νιώθω έτοιμος.»
— «Χρειάζομαι πρώτα περισσότερη πληροφορία.»
— «Να το ξανασκεφτώ λίγο ακόμα.»
Αλλά τελικά αυτό που κάνεις…
είναι να μην κάνεις.
Ο Νίτσε το έλεγε αλλιώς:
«Η πολλή σκέψη είναι το χειρότερο είδος τεμπελιάς.»
Η δράση είναι η θεραπεία
Η σκέψη σε κρατά στο κεφάλι.
Η πράξη σε φέρνει πίσω στο σώμα.
Σου λέει:
- Κοίτα! Ένα βήμα έγινε.
- Κάτι κινήθηκε.
- Είσαι μέσα στο παιχνίδι.
Ο Γιουνγκ παρατηρούσε ότι:
«Η ανάλυση χωρίς δράση οδηγεί σε παράλυση.
Η δράση χωρίς ανάλυση οδηγεί σε καταστροφή.
Χρειάζεται το μέτρο και στα δύο.»
Πρακτική Άσκηση – Από τη σκέψη στη πράξη
- Πιάσε ένα θέμα που σε ταλαιπωρεί με υπερανάλυση.
- Γράψε κάτω τρεις σκέψεις που σε κρατάνε πίσω.
- Ρώτα: Αυτές είναι γεγονότα ή υποθέσεις;
- Κάνε μία μικρή πράξη μέσα σε 5 λεπτά – όχι τέλεια, όχι μεγάλη.
- Παρατήρησε: Πώς νιώθεις μετά; Τι άλλαξε;
Η αδράνεια είναι έξυπνη.
Δεν σε σταματά με φωνές.
Σε σταματά με επιχειρήματα.
Σε πείθει ότι «δεν είναι τώρα», ότι «δεν είσαι έτοιμος», ότι «δεν είναι σωστό».
Και φορά τη μάσκα της ορθής σκέψης.
Αλλά πίσω της… είναι φόβος, αναβολή, ακινησία.
Και τότε είναι που χρειάζεται να θυμηθείς:
Ο δρόμος φαίνεται καθαρός μόνο όταν αρχίσεις να περπατάς.