Τι ρωτάει ένας ελεύθερος νους;
Η ενοχή είναι σκιά.
Πέφτει πάνω σε κάθε μας σκέψη, ακόμα κι όταν έχουμε δίκιο.
Μοιάζει με φίλτρο: ό,τι κι αν δεις, το βλέπεις βαρύ. Λάθος. Ανεπαρκές.
Κι όμως…
Δεν είναι η ενοχή το πρόβλημα.
Είναι η τύφλωση που προκαλεί.
Δεν σε αφήνει να ξεχωρίσεις. Να διακρίνεις.
Ο ελεύθερος νους διακρίνει.
Δεν τα ρίχνει όλα στον εαυτό του.
Αλλά ούτε και στους άλλους.
Δεν βιάζεται να αυτοτιμωρηθεί.
Ούτε να εκδικηθεί.
Αναρωτιέται πρώτα:
– Ποιος είναι ο ρόλος μου σε αυτό;
– Τι ευθύνη έχω, αλλά και τι όχι;
– Είναι δική μου η ενοχή ή μου την “φόρεσαν”;
– Υπάρχει κάτι να μάθω, όχι απλά να με μαλώσω;
Ενοχή vs Διάκριση
Ενοχή = Όλα φταίνε σ’ εμένα.
Διάκριση = Κάτι ίσως είναι δική μου ευθύνη. Όχι όλα.
Ενοχή = Να νιώσω άσχημα.
Διάκριση = Να καταλάβω.
Ενοχή = Στασιμότητα.
Διάκριση = Κίνηση. Εξέλιξη.
Ο Freud έλεγε:
“Η ενοχή που δεν γίνεται λόγος, γίνεται βάρος στο σώμα.”
Και έχει δίκιο. Όταν δεν μιλάς με τον εαυτό σου καθαρά,
τον κουβαλάς. Και σε πονάει.
Ο Σωκράτης θα σε ρωτούσε:
– Ποιος σου είπε ότι φταις;
– Και γιατί τον πίστεψες;
– Σε ποιο σημείο έχεις δύναμη να αλλάξεις κάτι;
– Μήπως συγχέεις την αυτογνωσία με την αυτοενοχοποίηση;
Δεν σε άφηνε να κρυφτείς.
Αλλά ούτε να καείς στη φωτιά των τύψεων.
Η αλήθεια είναι ότι η ενοχή είναι συναίσθημα,
ενώ η διάκριση είναι ικανότητα.
Και καλλιεργείται.
Μια μικρή πράξη:
Την επόμενη φορά που θα πεις «Φταίω εγώ»,
σταμάτα για λίγο και ρώτα:
📌 Φταίω εγώ ή νιώθω άσχημα επειδή δεν άντεχα τη σύγκρουση;
📌 Ποιος θα κέρδιζε αν εγώ μείνω με αυτή την ενοχή;
📌 Ποια είναι η πιο καθαρή ματιά που μπορώ να ρίξω τώρα;
Τελευταία σκέψη:
Ο ελεύθερος νους δεν είναι αυτός που δεν κάνει λάθη,
είναι αυτός που δεν φυλακίζεται μέσα τους.
Η ενοχή παγώνει.
Η διάκριση ζεσταίνει.
Η ενοχή σε μικραίνει.
Η διάκριση σε μεγαλώνει.
Διάλεξε με τι θα μιλάς στον εαυτό σου σήμερα.