Όταν ο νους γίνεται σύμμαχος, όχι δικαστής
Υπάρχει μια στιγμή—
λίγο πριν ξεσπάσεις,
λίγο πριν το πεις “όπως σου βγήκε”,
λίγο πριν πατήσεις send με οργή—
Που κάτι μέσα σου ψιθυρίζει:
“Σταμάτα. Μίλα μου πρώτα.”
Αυτός είναι ο εσωτερικός διάλογος.
Κι αν τον καλλιεργήσεις, γίνεται εργαλείο αυτοκυριαρχίας.
Όχι φίμωτρο. Όχι καταπίεση.
Αλλά τέχνη πλοήγησης του εαυτού σου.
Όχι σιωπή. Καθοδήγηση.
Ο θυμός, η ζήλεια, η ανασφάλεια—δεν είναι εχθροί.
Είναι σήματα.
Αλλά αν δεν τα ακούσεις εσύ πρώτος,
θα τα φωνάξεις στους άλλους.
Ο Στωικός Επίκτητος έλεγε:
«Δεν μας αναστατώνουν τα πράγματα, αλλά η γνώμη μας για τα πράγματα.»
Αυτό αλλάζει όχι σιωπώντας,
αλλά μιλώντας μέσα σου με καθαρότητα.
Ο εσωτερικός διάλογος δεν λέει:
– «Μην θυμώνεις!»
– «Μην ντρέπεσαι!»
– «Ξέχνα το!»
Αυτό λέγεται καταπίεση.
Και κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Αντίθετα, λέει:
– Τι σε ενόχλησε; Πραγματικά όμως;
– Τι περίμενες και δεν συνέβη;
– Αν το πεις έτσι όπως νιώθεις τώρα, θα σε εκφράσει αύριο;
– Ποιος θες να είσαι σε αυτή τη στιγμή;
Αυτό είναι αυτοκυριαρχία.
Όχι από φόβο. Αλλά από συνείδηση.
Η φωνή μέσα σου: εχθρός ή καθοδηγητής;
Ο νους σου είναι εργαλείο. Όπως ένα τιμόνι.
Αν το αφήσεις ελεύθερο χωρίς χέρια, θα σε βγάλει εκτός.
Αν το κρατήσεις με ένταση, θα σε κουράσει.
Η τέχνη είναι στο μέτρο.
Στο να ξέρεις πότε να τον ακούς και πότε να τον ρωτάς.
Ο Viktor Frankl έγραψε:
“Μεταξύ ερεθίσματος και αντίδρασης υπάρχει ένας χώρος.
Σ’ αυτόν τον χώρο βρίσκεται η ελευθερία μας να επιλέξουμε την απάντησή μας.”
Εκεί, σ’ αυτόν τον χώρο,
γεννιέται η αυτοκυριαρχία.
Μια πρακτική για σήμερα:
📌 Όταν νιώσεις κάτι έντονο (θυμό, θλίψη, φόβο):
- Μην κάνεις τίποτα για 90 δευτερόλεπτα.
- Πες στον εαυτό σου:
– “Το νιώθω. Δεν το είμαι.”
– “Θα το διαχειριστώ, όχι θα το αρνηθώ.” - Ρώτα:
– Τι μου δείχνει αυτό το συναίσθημα;
– Πώς θα ήθελα να το εκφράσω ώστε να με σέβομαι;
Αυτή η μικρή παύση, αυτή η συζήτηση με τον εαυτό,
σου δίνει πίσω τη δύναμη.
Τελευταία σκέψη:
Αυτοκυριαρχία δεν είναι να μην νιώθεις.
Είναι να μην γίνεσαι ό,τι νιώθεις.
Είναι να είσαι εκείνος που καθοδηγεί το συναίσθημα — όχι εκείνος που το υπηρετεί.
Κι αυτό ξεκινά από μια απλή πράξη:
Να μάθεις να μιλάς στον εαυτό σου σαν να τον σέβεσαι.